دوران نوجوانی حال و هوای خاص خودش را دارد ، در آن روزگارها که ما برای سوراخ دیوار هم می خندیدیم ، هر روز وقتی از مدرسه درست مثل زندانی های فراری تعطیل می شدیم ، بعد از خریدن خروار خروار لواشک و ترشک از دکه ی جلوی مدرسه راه میافتادیم ، پنج دختر چهارده ساله ی درست مثل گانگسترهای فیلم های آمریکایی که سدمعبر می کردند ، فکرش را نمی کردیم که چه انسان های کم شعوری در دنیا وجود دارند

آن زمان ها پسری بود که فقط پیرامون آن مدرسه می چرخید ، پسری لاغر اندام و بلند قد که آدم را یاد زرافه می انداخت ، گویی با خط کشی وسط خیابان اخت شده بود کلن جایش همان جا بود ، تی شرتی هفت رنگ به تن داشت و شلواری که همه ی خیابان ها را جارو می کرد ، زیادی عقلش مزه ی شیرینی می داد

یک روز ما طبق معمول در آن گرمای شرجی و طاقت فرسای بهار از مدرسه تعطیل شدیم و به سمت خانه راه افتادیم ، همیشه از فکر اینکه آن پسر را ببینیم می ترسیدیم ، درست است از هر چیزی بترسی سرت می آید ، در راه بودیم که چند تا از پسرهای هم سن و سال ما درگوشی با آن پسر بینوا صحبت کردند ، از چشم هایشان شرارت می بارید ، ناگهان دیدیم پسر لاغر اندام که به نوشابه ای معروف بود وسط خیابان شلوارش را کشید پایین و وسط خیابان راه می رفت و ما را نگاه می کرد و می خندید ، چنان ترسیدیم که فقط درست مثل غزال تیزپا با تمام جان دویدیم تا سرکوچه رسیدیم و دیگر آن پسر پیدایش نبود ، پنج نفری نقش زمین شدیم و فقط خندیدیم

حال قضیه از چه قرار بود ، این نوشابه ای ما عاشق نوشابه بود و هر کسی برایش نوشابه می خرید هر کاری که دیگران می خواستند را برایشان انجام می داد

مریم حسینی