همواره اولین ها در خاطر انسان ماندگار می شوند ، در مسیر آموزش نویسندگی اولین تجربه ی آموخته و عملی من در دوره ی نویسندگی خلاق ، قطعه نویسی بود

قطعه نویسی تجربه ای عینی از وقایع و رخدادهایی بود که در طول روز تا آن زمان به سادگی از کنارش رد می شدم  ، اما این نوع از نوشتار ، آن هم مستمر و هرروزه مسیری نوین بود برای جدی تر شدن من در راه پرلذت نویسندگی

هر روز که روزم را آغاز می کردم با دقت بیشتری پیرامون خویش را نگاه می کردم ، از هر مکانی برای آوردن واژه های خفته بر روی کاغذ بهانه ای می ساختم و تنها نوشتم و واژه پردازی کردم ، به کیفیت نوشته هایم در ابتدای راه توجهی نمی کردم ، چرا که باور داشتم ، کیفیت نوشته هایم در مسیر هرروزه ی نوشتن و استمرار نهفته است

از گفتگوی خود با دخترم نوشتم تا پیرزنی که در پارک نگاه بی فروغش را به نقطه ای دوخته بود ، از صدای باران نوشتم تا نیایش صبحگاهی پرندگان

فایده ی قطعه نویسی برای من ، به جریان افتادن سفری تنهایی به درونم بود ، مهم تر از همه به نوشتن مداوم  هر روزه رسیدم ، واژه های ذهنی ام گسترش پیدا کردند ، نگاهم به دنیای اطرافم متفاوت شد ، دیگر آن نویسندگی خیالی ، دفتر و قلم و تنهایی و سکوت پیرامون رو به خاموشی می رفت ، گاهی در مطب دکتر دفتر و قلم را پهن می کردم و مشاهداتم را مکتوب می کردم و این ادامه آشتی با قلم ، آن هم هر روزه مرا بیش از پیش در این مسیر مشتاق تر کرد ، به مدت سه ماه پی در پی هر روز قطعه ای نوشتم ، گاه کوتاه ، گاه طولانی تر و این اولین تمرین گرم کردن قلم من در راه نویسندگی بود

الان که به نوشته هایم نگاه می کنم ، متوجه تفاوت بسیار ساختار و واژه پردازی قطعه های اولیه با سایر قطعه ها می شوم و این به من گوشزد می کند ، نویسندگی تنها از مسیر هرروزه ی نوشتن می گذرد

یکی از سوال های ذهنی همه ی نویسندگان نوپا ، نداشتن ایده است ، اما من می گویم ایده ای ندارید ؟ کافی است از پنجره به بیرون نگاهی بیاندازید ، طبیعت ناب پیرامون ، پر از گفتنی و شنیدنی است ، شاید باورش برایتان سخت باشد ، اما زمانی که شروع به قطعه نویسی کردم ، به صدای حرکت ماشین ها ، آژیر ماشین پلیس و خیلی از صداهای دیگر که روزانه می شنیدم ، با نگاهی متفاوت در ذهنم نقاشی کردم

به تدریج گوش هایم به تصویربردارهای نابی از جهان اطرافم بدل شدند و این دگرگونی درونی مرا بیشتر از گذشته در نوشتن غرق کرد

مریم حسینی